Текст песни Moonsorrow - Tulimyrsky
Просмотров
25
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
Для вашего ознакомления предоставлен текст песни Moonsorrow - Tulimyrsky, а еще перевод песни с видео или клипом. Также вы можете прослушать песню онлайн
[1]
"Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta.
Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu.
Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta.
Katselin lintujen värisevän oksillaan;
ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain.
Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä."
[2]
"Aamun vielä viipyessä he saapuivat.
Kuusi pitkää ja kapeaa,
kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta,
josta minä niitä katselin.
Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja sytyttivät tulen soihtuihinsa;
ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin.
Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet minua, ja pakenin."
Aseet esiin! Soihdut esiin! Nyt menkää ja tuhotkaa! Kaikki polttakaa!
Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!
Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!
Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!
Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä.
Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa.
Joku pakenee, repii nuolen selästään. Niin moni verivanaan hukkuu.
Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy.
Niin nousee... tulimyrsky!
Mustaa verta sylkee!
Taivaan maalaa... tulimyrsky!
Liekein maata nylkee!
[3]
"Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin.
Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta,
johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet...
ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa kanssamme;
luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo,
ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen."
Ryöstäkää! Raiskatkaa!
Aamu valkenee kaukana.
Matkojen takana jo miehet miekkoinensa.
Ei näy ihmistä täällä.
Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista.
Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa.
Päivä lyhyt monelle lie. Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan.
Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan.
Ei aseita laskettu. Kuolevan suulla se mistä he tulivat.
[4]
"Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut.
Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa.
Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa,
ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä,
kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin.
Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään."
Niin miehet matkalleen saatetaan.
Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan.
Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!
Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat.
Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee.
Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin.
Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa.
Tätä laivaa et kaada! Miehet köysiin tarttukaa!
[5]
"Ehkä se
"Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta.
Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu.
Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta.
Katselin lintujen värisevän oksillaan;
ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain.
Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä."
[2]
"Aamun vielä viipyessä he saapuivat.
Kuusi pitkää ja kapeaa,
kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta,
josta minä niitä katselin.
Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja sytyttivät tulen soihtuihinsa;
ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin.
Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet minua, ja pakenin."
Aseet esiin! Soihdut esiin! Nyt menkää ja tuhotkaa! Kaikki polttakaa!
Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!
Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!
Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!
Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä.
Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa.
Joku pakenee, repii nuolen selästään. Niin moni verivanaan hukkuu.
Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy.
Niin nousee... tulimyrsky!
Mustaa verta sylkee!
Taivaan maalaa... tulimyrsky!
Liekein maata nylkee!
[3]
"Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin.
Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta,
johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet...
ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa kanssamme;
luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo,
ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen."
Ryöstäkää! Raiskatkaa!
Aamu valkenee kaukana.
Matkojen takana jo miehet miekkoinensa.
Ei näy ihmistä täällä.
Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista.
Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa.
Päivä lyhyt monelle lie. Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan.
Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan.
Ei aseita laskettu. Kuolevan suulla se mistä he tulivat.
[4]
"Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut.
Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa.
Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa,
ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä,
kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin.
Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään."
Niin miehet matkalleen saatetaan.
Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan.
Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!
Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat.
Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee.
Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin.
Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa.
Tätä laivaa et kaada! Miehet köysiin tarttukaa!
[5]
"Ehkä se
[1]
"Я помню, как смотрел в окно той ночью.
Море было спокойным, а звезды небесные были покрыты тонким, похожим на марлю туманом.
Пляж был спокойнее, чем когда-либо, но я не мог спать.
Я наблюдал, как птицы вибрируют на своих ветвях;
Я удивлялся, почему они были такими беспокойными, как будто они чего-то ожидали.
Позже я понял, что смерть прошептала им так же, как если бы мы говорили это ».
[2]
"Утром они все еще прибыли.
Шесть длинных и узких,
красиво украшенный корабль был нарисован в тумане чуть ниже окна,
с которого я их наблюдал.
Я наблюдал, как вооруженные люди один за другим шли к пляжу и поджигали их факелы;
и сначала они молчали, так же тихо, как пляж.
Я вывернул свечу из окна, надеясь, что люди меня не заметят, и убежал ».
Оружие вышло! Зажги! А теперь иди и уничтожь! Все горят!
Не жалко, каждый житель убивает!
Вы покинули свой дом, чтобы отомстить за него, сделать это и выполнить свою судьбу!
Вы хотели крови, теперь вы ее окрасили!
Море отражает высокое пламя, драконы гордо отдыхают среди всего.
Наблюдая за разрушением, следуя за топором и мечом убийцы.
Кто-то убегает, вырывает стрелу из его спины. Так много кровопролитий тонут.
Море отражает высокое пламя, солнце заслоняет черный дух огня.
Итак, оно поднимается ... Буря Огня!
Черная кровь плюет!
Небо красит ... Буря!
Пламя Земли Пилинг!
[3]
«Это была месть, хотя я тогда и не знал об этом.
Люди пришли из той же деревни, далеко от другой стороны моря,
на который мы напали год назад ...
и я помню, как один из них остался торговать с нами;
ренегат, который не хотел возвращаться к себе,
и мы купили ему ключи от уничтожения его народа ".
: Возьмите добычу! Raiskatkaa!
Утро рассвета далеко.
Уже позади мужчины мужчины с мечами.
Здесь не видно людей.
В деревне нет убежища, никто не может догадаться.
Быстрый рассвет атаки посылает, дом за домом горит.
День короткий для многих лжи. Все помнят, что будет сказано позже.
Когда он приехал, когда увидел, как горят крыши, он увидел, как его любимый упал.
Нет оружия опущено. В устье умирающих, вот откуда они пришли.
[4]
"У них не было много выживших.
Однако у них было желание сражаться, и новые мечи всегда были подделаны.
Зимой и весной они построили шесть самых удивительных кораблей, которые я когда-либо видел,
и собрали людей из всех деревень, которые были рядом с ними,
тридцать сильных северных мужчин каждый.
Их корабли не боялись моря, а сами люди ничего не боялись ".
Таким образом, мужчины приводятся в путешествие.
И люди на пляже ждут, возможно, напуганные.
Крик далек от завершения, теперь спешите!
Так полно ужасных молодых людей, которые следят за своим моментом.
Пока в устье пролива буря поднимается с нуля.
Без усилий рвется от сильнейшей колоды к волнам.
До нижнего ветра Орм уже в ярости.
Вы не разбите этот корабль! Мужчины, хватайтесь за веревки!
[5]
"Может быть, это
"Я помню, как смотрел в окно той ночью.
Море было спокойным, а звезды небесные были покрыты тонким, похожим на марлю туманом.
Пляж был спокойнее, чем когда-либо, но я не мог спать.
Я наблюдал, как птицы вибрируют на своих ветвях;
Я удивлялся, почему они были такими беспокойными, как будто они чего-то ожидали.
Позже я понял, что смерть прошептала им так же, как если бы мы говорили это ».
[2]
"Утром они все еще прибыли.
Шесть длинных и узких,
красиво украшенный корабль был нарисован в тумане чуть ниже окна,
с которого я их наблюдал.
Я наблюдал, как вооруженные люди один за другим шли к пляжу и поджигали их факелы;
и сначала они молчали, так же тихо, как пляж.
Я вывернул свечу из окна, надеясь, что люди меня не заметят, и убежал ».
Оружие вышло! Зажги! А теперь иди и уничтожь! Все горят!
Не жалко, каждый житель убивает!
Вы покинули свой дом, чтобы отомстить за него, сделать это и выполнить свою судьбу!
Вы хотели крови, теперь вы ее окрасили!
Море отражает высокое пламя, драконы гордо отдыхают среди всего.
Наблюдая за разрушением, следуя за топором и мечом убийцы.
Кто-то убегает, вырывает стрелу из его спины. Так много кровопролитий тонут.
Море отражает высокое пламя, солнце заслоняет черный дух огня.
Итак, оно поднимается ... Буря Огня!
Черная кровь плюет!
Небо красит ... Буря!
Пламя Земли Пилинг!
[3]
«Это была месть, хотя я тогда и не знал об этом.
Люди пришли из той же деревни, далеко от другой стороны моря,
на который мы напали год назад ...
и я помню, как один из них остался торговать с нами;
ренегат, который не хотел возвращаться к себе,
и мы купили ему ключи от уничтожения его народа ".
: Возьмите добычу! Raiskatkaa!
Утро рассвета далеко.
Уже позади мужчины мужчины с мечами.
Здесь не видно людей.
В деревне нет убежища, никто не может догадаться.
Быстрый рассвет атаки посылает, дом за домом горит.
День короткий для многих лжи. Все помнят, что будет сказано позже.
Когда он приехал, когда увидел, как горят крыши, он увидел, как его любимый упал.
Нет оружия опущено. В устье умирающих, вот откуда они пришли.
[4]
"У них не было много выживших.
Однако у них было желание сражаться, и новые мечи всегда были подделаны.
Зимой и весной они построили шесть самых удивительных кораблей, которые я когда-либо видел,
и собрали людей из всех деревень, которые были рядом с ними,
тридцать сильных северных мужчин каждый.
Их корабли не боялись моря, а сами люди ничего не боялись ".
Таким образом, мужчины приводятся в путешествие.
И люди на пляже ждут, возможно, напуганные.
Крик далек от завершения, теперь спешите!
Так полно ужасных молодых людей, которые следят за своим моментом.
Пока в устье пролива буря поднимается с нуля.
Без усилий рвется от сильнейшей колоды к волнам.
До нижнего ветра Орм уже в ярости.
Вы не разбите этот корабль! Мужчины, хватайтесь за веревки!
[5]
"Может быть, это